Znów zastój i jedna wielka przerwa... wybaczcie. Działania na kilka różnych frontów czasami nie pozwalają. Smutki też...
Czekaliśmy na to dłuuuugooo... bez żadnych fałszywych słów. Paul McCartney po reedycjach trylogii "Wojna i Pokój" wyznaczył następny Monolit ze swej dyskografii dla przypomnienia jej wiernym fanom. Monolit, choć skryty w cieniu innych, uznawany jest za jeden z wielu przebojowych zbiorów nagrań w dorobku byłego Beatlesa. Właśnie dzisiaj "Flowers in the Dirt" wraca na półki sklepów płytowych jako kolejna odsłona zaplanowanej serii wznowień "Paul McCartney Archive Collection" rozpoczętej w 2010 roku.
"Flowers in the Dirt"... Nazwa z malowniczą okładką pełną ciepłych barw wywołuje wspomnienia. Przepraszam za tak częste wprowadzanie w osobistość za każdym razem, jednak umieszczenia skojarzeń związanych z danym longiem zdążyła wejść w krew i nie widzę innej alternatywy. "Kwiaty" to pełen metamorfoz okres gimnazjalny. Zauroczony możliwościami technicznymi naszego rodzinnego gramofonu, jaki spędził dobre dziesięć lat na półce całkowicie nieużywany postanowiłem poznać upodobania muzyczne członka familii. Album wraz z kilkoma innymi winylami pamiętało czasy młodości taty. W chwilach wolnych od pracy, w mieszkaniu dzielonym z rodzicami i młodszymi braćmi ojciec autora bloga spędzał czas z muzyką Depeche Mode ("Black Celebration"), Duran Duran ("Notorious"), Pet Shop Boys ("Actually") czy rock opery "Jesus Christ Superstar". Tłoczenia nie należały do tych pierwszorzędnych. Często labele wypełniana cyryliczna "Melodija" i rodzimy "Wifon", ale wówczas liczyła się frajda, nie znaczenie jakościowe.
W skład skromnej fonoteki wchodził ósmy album studyjny kompozytora "Liverpool Oratorio" - Paula McCartneya o ciekawej nazwie.
Tatuś musi bardzo lubić tę płytę, skoro trzaski zajęły sobą cały krążek. Jak to u wysłużonych nośników bywa - słychać je chwilowo w przerwach między utworami. Zniknęło rozgromione przez "My Brave Face" - rozpoczynające całe cudo.
Jakie plusy? Ano takie, że już sama jakość wyprodukowanych wraz z Elvisem Costello piosenek świadczy o pewnym odnalezieniu się Paula w realiach muzycznych lat 80-tych (wyszedł z tego założenia przy "Tug of War" siedem lat wcześniej). Samo urozmaicenie gatunkowe to drugi atut. Paul szaleje w studiu ("My Brave Face"); wprowadza w dobry nastrój ("This One"; "Figure Of Eight") po raz enty wraca do dubowo-jamajskich klimatów ("How Many People") lub tych rodzimych czasów Kwartetu ("Put It There"; "You Want Her Too"). Do innych udanych należy "We Got Married" (na gitarze - sir David Gilmour) - co za Mocarz, zwłaszcza w odsłonach koncertowych. A zakończenie? "Motor of Love" - idealne, zwłaszcza późną porą.
Płyta warta czegoś więcej, niż zwykłej uwagi. Nie jest to może najmocniejszy punkt w dyskografii Paula, ale z pewnością wybitny. Wyjmuję swoje sowieckie tłoczenie i nastawiam igłę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz